شریعتی در این اثر،با خالق هستی راز و نیاز می کند و طی آن، آرزوهایی مطرح می کند که در صورت تحقق، به زعم او، زندگی را اصالت و معنا می بخشد. این نیایش ها با بلاغت و ادبیات و سبک خاص شریعتی، نمونه هایی از این دست را شامل می شود:
" خدایا : عقیده ی مرا از دست عقده ام مصون بدار" . " خدایا به من قدرت تحمّل عقیده ی مخالف ارزانی کن". " خدایا به من زیستنی عطا کن که در لحظه ی مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است، حسرت نخورم و مردنی عطا کن که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم". " خدایا چگونه زیستن را تو به من بیاموز، چگونه مردن را خود خواهم آموخت". " خدایا مرا همواره آگاه و هوشیار دار تا پیش از شناخت درست وکامل کسی یا فکری مثبت یا منفی قضاوت نکنم". " خدایا خودخواهی را چنان در من بکش که خودخواهی دیگران را احساس نکنم و از دیگران در رنج نباشم."
|