قصه از اين قرار است كه شير كوچولویي درباغ وحش بدنيا مي آيد .او فقط در داخل قفس آهني كه مساحتش ده قدم است ،شير مادررا مي خورد وبه تدريج بزرگ مي شود. او گاهي در قفس بازي مي كرد و راه مي رفت .
اما فقط مي توانست ده قدم بردارد، زيرا با قدم يازدهم سرش به ميله ها مي خورد. نگهبان هر روز درِ قفس را باز مي كرد و براي شيرِ مادر آب و غذا مي آورد. اما او يك روز فراموش مي كند در قفس را ببندد . شيركوچولو از قفس بيرون مي آيد.اما فقط ده قدم برمي دارد ، زيرا گمان مي كند كه در قدم يازدهم سرش به ميله ها خواهد خورد و آسيب خواهد ديد... اين قصه ، كنايه اي است از محروميّت هاي فردي و اجتماعي و تنگناهايي كه مانع مي شود افراد ، حتي در صورت آزادي ، گامي به جلو بردارند.
|