این اثر که که جلد نخست از کتاب «عقلانیّت جعفری» است، متشکّل از چند مقاله از نویسنده در موضوع مکتب تفکیک و خاصه موضوع عقل‌گرایی در اسلام است. در این مقاله‌‌ها در راستای تبیین موضوع، مباحثی چون: «تفاوت میان عقلانیّت وحیانی و جعفری و فلسفی ارسطویی»، «پنج امر مهم در تفسیر»، «اقسام معارف و علوم»، «ارزش‌‌های برهان فلسفی در مکتب تفکیک» و «ویژگی‌‌های پیامبران و تعارض فلسفه و وحی» مطرح شده و مورد بررسی قرار گرفته است. مسائل عرضه‌شده در این مجموعه، بسیار بیدارکننده، هشداردهنده، و درخور تأمّل ژرف و توجّه دقیق و عالمانه‌اند. علامه حکیمی در این کتاب با عنوان کردن این نکته که انسان معرفت‌جو و حقیقت‌طلب، نباید درباره‌ی این‌گونه مسائل و نظر‌ها بی‌تأمّل باشد و از کنار آن‌ها به سادگی و با تسامح بگذرد، می‌افزاید: «تسامح در طلب معارف و شناخت‌‌های بنیادین، و سهل‌انگاری در منابع فراگیری آن‌ها، یا تقلید از بزرگان و استادان در این عرصه، یا مرعوب گشتن در برابر متفکّران، به جز حکم صریح عقل، بنا بر آیات و روایات نیز، محکوم و مردود است».
محمّدرضا حکیمی در بخشی از مقدّمه‌ی این اثر، با توجّه به مستند‌ات اسلامی درباره‌ی طلب معارف و حقایق قرآن از پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) می‌نویسد: «و ما با این استناد‌های مسلّم در اسلام و در منابع مهمّ و معتبر اسلامی ـ از عالمان اهل سنّت و عالمان شیعه ـ به فریاد می‌گوییم: طلب معارف حقّه و حکمت حقیقی و راستین، و اخذ اصول معرفت و تربیت، از غیر قرآن کریم و پیامبر اکرم(ص) و الوهیّین معصوم (ع) ضلالت محض و جهالت صرف است.
|