نویسنده در این کتاب به ذکر تاریخ مختصر دو رشته‌ی هنر اسلامی یعنی معماری و موسیقی با رویکردی فلسفی و عرفانی می‌پردازد. در فصل اول کتاب، آرای نظریه‌پردازان و فیلسوفانی چون کندی، فارابی، ابن‌سینا، ابن‌زیله، امام محمد غزالی و سهروردی، و اخوان‌الصفا در خصوص موسیقی مطرح می‌شود. به باور نویسنده، نگارش تاریخچه‌ای از شرح حال و سرگذشت هنر در تمدن اسلامی با توجه به کمبود منابع در این زمینه، بسیار دشوار است و آنچه برخی فلاسفه‌ی مسلمان در قرون دوم و سوم هجری درباره‌ی موسیقی یا شعر بیان کرده‌اند ماهیتی فلسفی داشته تا هنری. بررسی تاریخی موسیقی با فیثاغورث آغاز می‌شود. نویسنده معتقد است بین نقش مهم فلسفه‌ی یونانی در شکل‌گیری موسیقی علمی و نیز انتقادهای صورت گرفته به اندیشه‌ی فیثاغورث پیوندی صورت گرفته است. از نظر او نوع نگرش افلاطون به عدد، هندسه، هنر و موسیقی تأثیر مهمی بر هنر اسلامی داشته است.
|