نويسنده در آغاز به اين نكته اشاره مي كند كه قصه هاي قرآني بيانگر سخن الهي است و نه در رديف متون انساني . از اين رو،از آن با عنوان " حكمت " و " حكمت هنر اسلامي " ياد مي كند. او با اين رويكرد ، عناصر نمايشي قصه ي حضرت يوسف(ع) را بررسي نموده در فصل نخست ، انواع رويكردهاي هنريِ قرآن را توضيح مي دهد. به زعم او ، در رويكرد هنري به قرآن كريم مي توان خود را واسطه ي فيض الهي و رساندن پيام معنوي قرآن به مخاطبان دانست . بنابراين ، برپايه ي اين رويكرد هنري ، بايد از قلم و مفاهيم و معاني ظاهري عبور كرد و به بنيادهاي باطني قرآن رسيد. وي معتقد است اين تلقي با عرفان ومذهب و حكمت هنر اسلامي ارتباط تنگاتنگ دارد. در فصل دوم كتاب ، موضوع برخوردِ روشمند با قرآن كريم مطرح مي شود . نگارنده در اين مبحث ، اين نكته را خاطر نشان مي كند كه هنرمندان با عنايت به تمام مراتب وجودي قرآن و آگاهي از تفاسير برجسته ي قرآن ، نيز با برخورداري از ايمان ، بايد با روشي درست از قرآن و تفاسير آن بهره مند شوند و در نتيجه ، بهره گيري از قصه هاي قرآن بايد مبتني بر علم و آگاهي هاي زمان باشد . فصل سوم كتاب به موضوع " حكمت در قرآن كريم " اختصاص دارد . نويسنده ضمن تعاريف مختلف از حكمت و حكمت قرآني ، قصه ي حضرت يوسف(ع) را به مثابه ي قصه اي حكمت محور ، ارزيابي مي نمايد و سپس در فصل چهارم ، حكمت هنر اسلامي را بررسي مي كند .وي براين باور است كه در حكمت هنر اسلامي ، رازي عميق ميان اثر هنري و هستي وجود دارد. موضوع فصل پنجم كتاب بررسي ابعاد مختلف " زيبايي " و " زيبايي شناسي " است كه طي آن ، نويسنده به گونه ي مصداقي ، زيبايي شناسي حاكم بر قصه ي حضرت يوسف(ع) را تبيين مي كند . در فصل ششم نيز عناصر نمايشي قصه ي حضرت يوسف(ع) بررسي مي شود . نويسنده سرانجام ، ضمن بررسي كليّت و موضوع داستان حضرت يوسف(ع) ، اين مباحث را مطرح مي سازد : زاويه ي ديد ، نقش راوي ، طرح داستان ، ساختمان و ساختار اثر ، انديشه و محتوا ، كشمكش ، شخصيت پردازي،و جنبه هاي ديگر داستان نويسي مدرن.
|